Categorie archief: VERHALEN VAN OUDERS EN GROOTOUDERS
Persoonlijke verhalen van achterblijvers van emigranten. Wat dachten ze toen ze hoorden dat hun zoon of dochter wilde emigreren naar een ander land? Hoe gingen zij om met hun gevoelens? Hoe ervaren zij de afstand?
“Het leven loopt altijd anders dan je denkt, maar dat hoeft niet slechter te zijn dan het oorspronkelijke script.” Hella uit Almere vertelt het verhaal van haar zoon die woont in Texas.
Een moeder in Nederland met een dochter in New York, een zoon in Shanghai en een zoon in Kaapstad: “Zelf bevind ik mij dus mooi in het midden. Vele zullen het mijn eigen schuld vinden dat mijn kinderen zover weg wonen. Ik kan die mensen natuurlijk niet helemaal ongelijk geven.”
Ada van Doorn 67 jaar en haar man Guus 69 jaar hebben twee kinderen, een dochter en een zoon. Daarnaast zijn ze oma en opa van 3 kleindochters en een kleinzoon. Hun dochter woont met de kinderen gelukkig in Nederland, maar zoon Frank woont sinds maart 2002 in Ancaster (Ontario) Canada.
Ook ik ben een moeder die achtergebleven is nadat haar enige dochter emigreerde naar Frankrijk. Daarom was ik zo blij om op de Nederlandse tv, toevallig de reportage te zien waarover jij (Monique, red.) vertelde over je zoon die vertrokken is naar Japan.
In november 2011 werd Monique geïnterviewd door de Wereldomroep over het dilemma van de achterblijvers van emigranten. Bekijk het filmpje van de uitzending:
Toen mijn zoon meer dan zes jaar geleden emigreerde naar Japan voelde het afschuwelijk. Het heeft me jaren gekost om rust te vinden en zijn besluit te accepteren.
“Het overvalt me niet dat Judith gaat emigreren.” Aan het woord is Esther, de zus van Judith die binnenkort gaat emigreren naar Laos. (Lees ook het verhaal van Petra, de moeder van Judith: “Het voelde alsof er iemand sterft.”) “Emigratie dat is het pad wat mijn zusje Judith tegenkomt, ik denk dat ieders pad al voor zich ligt, soms meandert het, is het een lange zoektocht met veel omwegen, soms is het recht op het doel af.”
Judith is de jongste dochter van Peter en Petra uit Helmond. Zij heeft haar hart verloren aan haar mooie Laotiaanse vriendin , moeder van twee leuke dochters en wonende in Laos.
Carolien (46) is ‘meemoeder’ en de vrouw van Monique wiens zoon Dave in Kobe, Japan woont. Carolien geeft aan zichzelf niet zozeer een achterblijver te voelen, maar ze leeft wel mee.
Persoonlijke verhalen van achterblijvers van emigranten. Wat dachten ze toen ze hoorden dat hun zoon of dochter wilde emigreren naar een ander land? Hoe gingen zij om met hun gevoelens? Hoe ervaren zij de afstand?